Η θρησκεία διδάσκεται, δεν επιβάλλεται

Μπορεί για εμάς τους μεγαλύτερους σε ηλικία η διαφορετικότητα να αποτελεί πολλές φορές ακόμα και πλεονέκτημα ή έστω να μην αποτελεί πρόβλημα ωστόσο αυτό δεν ισχύει και για τα παιδιά τα οποία όταν αισθανθούν πως μέσα σε ένα σύνολο ανθρώπων διαφέρουν σε κάτι, όχι από δική τους επιλογή αλλά επειδή τους το επιβάλουν οι μεγαλύτεροι, νιώθουν κατώτερα, άβολα και προτιμούν την απομόνωση.

Όλα αυτά ούτε καν τα είχα σκεφτεί ποτέ μέχρι την ώρα που τα είδα ζωγραφισμένα στα μάτια ενός μικρού παιδιού. Πιο συγκεκριμένα πριν από λίγες μέρες παραβρέθηκα ως γονέας σε μια εκδήλωση για τη λήξη της σχολικής χρονιάς και εκεί ανάμεσα στα δεκάδες μικρά παιδιά, χριστιανόπουλα και μουσουλμανόπουλα, υπήρχε και ένα κοριτσάκι το οποίο χωρίς να το έχει επιλέξει, ξεχώριζε από τα υπόλοιπα παιδιά και ξεχώριζε γιατί φορούσε μαντίλα.

Ήταν μια εκδήλωση γεμάτη από παιδικές φωνές, γέλια, τραγούδι και παιχνίδια χωρίς όμως σε όλα αυτά τα συμμετέχει και το εν λόγω κοριτσάκι. Αντίθετα ήταν το μόνο παιδί που καθ’ όλη τη διάρκεια της γιορτής δεν κουνήθηκε από τη θέση του, δεν έπαιξε, δεν γέλασε, δεν τραγούδησε μαζί με τα άλλα παιδιά και μόνο όταν τελείωσε η εκδήλωση σηκώθηκε από τη θέση του για να φύγει.

Πιστεύει άραγε κανείς πως αυτό το κοριτσάκι δεν ήθελε να κάνει ότι και τα υπόλοιπα παιδιά; Δεν ήθελε να παίξει, να τραγουδήσει, να χορέψει μαζί τους; Ο κάθε λογικός άνθρωπος θα απαντήσει πως ναι, ήθελε να τα κάνει όλα αυτά αλλά δεν τολμούσε γιατί ένιωθε κατώτερο από τα υπόλοιπα παιδάκια, ένιωθε πως ξεχωρίζει, πως δεν είναι ίδιο με αυτά.

Ασφαλώς και δεν είμαι κατά της μαντίλας μιας και αυτό το προβλέπει η θρησκεία μας, η θρησκεία των μουσουλμάνων. Άλλωστε κι εγώ είμαι γονέας κι έχω μια κόρη η οποία πολλές φορές φοράει μαντίλα με τη διαφορά πως εγώ ποτέ δεν την ανάγκασα να τη φορέσει αλλά την αφήνω να επιλέγει η ίδια το πως θα ντυθεί. Έτσι όταν βρίσκεται στο σχολείο της και μιλάω για δημόσιο ελληνόφωνο σχολείο όπου η πλειοψηφία των μαθητών είναι χριστιανόπουλα,  ανάμεσα στους συμμαθητές της επιλέγει να ντύνεται κανονικά, όπως και τα υπόλοιπα παιδιά με αποτέλεσμα ποτέ να μη βρεθεί στη δύσκολη θέση να νιώσει κατώτερη ή έστω διαφορετική.

Θέλω να πω πως ναι μεν οι μουσουλμάνοι οφείλουν να μάθουν στα παιδιά τους πως η θρησκεία μας προβλέπει τη μαντίλα για τις κοπέλες αλλά σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να την επιβάλουν με το ζόρι. Το κοριτσάκι στο οποίο αναφέρθηκα πριν προφανώς όταν βρίσκεται στο χωριό του αισθάνεται μια χαρά με τη μαντίλα γιατί πολύ απλά εκεί ντύνονται παρόμοια όλα τα κορίτσια. Στη συγκεκριμένη όμως περίπτωση βρέθηκε σε ένα περιβάλλον διαφορετικό από αυτό που έχει συνηθίσει με αποτέλεσμα να αισθανθεί τόσο άσχημα και τόσο άβολα. Για μένα βέβαια άδικα αισθάνθηκε έτσι αλλά άντε να εξηγήσεις σε ένα μικρό παιδί πως η διαφορετικότητα δεν είναι πρόβλημα αλλά πλεονέκτημα.

Οι γονείς της κοπελίτσας αυτής προφανώς μη μπορώντας να καταλάβουν το κακό που κάνουν στο ίδιο τους το παιδί θεωρούν ότι πράττουν το σωστό, ότι δηλαδή ορθώς το κορίτσι τους βρέθηκε στο συγκεκριμένο χώρο με τη συγκεκριμένη ενδυμασία γιατί αυτό προβλέπει η θρησκεία τους. Ποτέ όμως δε θα μπορέσουν να καταλάβουν πως η ίδια θρησκεία απαγορεύει να σπαράζεις την καρδούλα ενός παιδιού, να το κάνεις να νιώθει ταπεινωμένο, κατώτερο, ανάξιο να μπει στην παρέα παιδιών που δεν είναι ίδια με αυτό.

Πραγματικά ότι και να γράψω είναι σχεδόν αδύνατο να μπορέσω να περιγράψω όλα αυτά που είδα στα μάτια του παιδιού αυτού, μόνο αν το έβλεπε κανείς θα μπορούσε να καταλάβει την απόγνωση του, τη δύσκολη θέση του. Προσωπικά θα έκανα τα πάντα ώστε το δικό μου παιδί να μη βρεθεί ποτέ σε μια παρόμοια θέση και ήδη το έχω καταφέρει. Τι έκανα; Μα κάτι πολύ απλό, το έμαθα να επιλέγει εκείνο τον τρόπο με τον οποίο θα ντύνεται, ανάλογα με το περιβάλλον στο οποίο θα βρεθεί. Έτσι πλέον, όταν πρόκειται να είναι στο χωριό επιλέγει μόνο του και χωρίς να το αναγκάσω εγώ τη μαντίλα την οποία φοράνε όλα τα κοριτσάκια εκεί κι όταν πρόκειται να είναι στην πόλη επιλέγει τον αντίστοιχο τρόπο ντυσίματος κι έτσι όπου και να βρεθεί καταφέρνει να μην ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους γύρω της. Το σημαντικό όμως είναι πως από μένα ποτέ δεν άκουσε τη φράση «βάλε μαντίλα» ή «μη βάζεις μαντίλα.

Άλλωστε η θρησκεία είναι κάτι που διδάσκεται, μεταδίδεται αλλά δεν επιβάλλεται κι όσοι θεωρούν πως μπορούν να την επιβάλουν, συνήθως έχουν τα αντίθετα από τα επιθυμητά αποτελέσματα.

Σ. Καραχότζα

Κανένας δολοφόνος δεν προειδοποιεί με επιστολή για το έγκλημα που θα διαπράξει

Την μικρή και ήσυχη κοινωνία μας στη Θράκη έρχεται να αναστατώσει και πάλι μια επιστολή που στάλθηκε ανώνυμα προς την ένωση μουσουλμάνων Ελλάδας με περιεχόμενο απειλητικό αφού μεταξύ άλλων αναφέρει πως οι μουσουλμάνοι που ζουν στη χώρα μας έχουν ένα μήνα προθεσμία να φύγουν αφού σε διαφορετική περίπτωση θα «σφαχτούν σαν τα κοτόπουλα». Βέβαια η όλη αναστάτωση δεν προκλήθηκε από το ίδιο το περιεχόμενο της προαναφερόμενης επιστολής αλλά από τις τεράστιες διαστάσεις που έδωσαν ορισμένα μέσα μαζικής ενημέρωσης για να εξυπηρετήσουν φυσικά δικά τους συμφέροντα και όχι από ενδιαφέρον για τους μουσουλμάνους.

Το θέμα όμως εδώ δεν είναι η ίδια η επιστολή αλλά ο συντάκτης και αποστολέας της ο οποίος ενώ γράφει όσα γράφει, δεν είχε το θάρρος και να το κάνει επώνυμα και δημόσια αλλά προτίμησε να κρύψει την ταυτότητα του.  Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα τόσο η ένωση μουσουλμάνων Ελλάδας όσο και αρκετοί δημοσιογράφοι καθώς και κομματικοί φορείς να θεωρήσουν ως δεδομένο πως η επιστολή αυτή στάλθηκε από μέλη της Χρυσής Αυγής παρόλο που για την ώρα η εν λόγω παράταξη το διαψεύδει κατηγορηματικά και φυσικά δεν υπάρχουν αποδείξεις για κάτι τέτοιο.

Ωστόσο αν αναλογιστεί κανείς τις θέσεις της Χρυσής Αυγής για τη μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης και γενικότερα για το ποιοι μπορούν να είναι Έλληνες και ποιοι όχι, να θυμίσω πως για τη Χρυσή Αυγή Έλληνας μπορεί να είναι μόνο ο χριστιανός και όχι ο μουσουλμάνος, τότε το μόνο που μπορεί να σκεφτεί είναι πως η εν λόγω επιστολή συντάχτηκε και στάλθηκε ανώνυμα από μέλη αυτής της παράταξης. Είναι η πρώτη και ίσως η πιο λογική σκέψη που μπορεί να κάνει κανείς αλλά όσο δεν υπάρχουν αποδείξεις γι’ αυτό δε μπορεί αν βγαίνει και να το λέει δημόσια.

Επειδή όμως οι καιροί είναι πονηροί κι επειδή στο όνομα των μικροκομματικών και πολιτικών συμφερόντων παίζονται πολλά βρόμικα παιχνίδια, θα μου επιτρέψετε να κάνω και μια άλλη, εξίσου λογική σκέψη. Ποιος μου λέει πως η επιστολή αυτή δεν ανήκει σε άλλους, αριστερούς κατά κύριο λόγο κύκλους οι οποίοι με την κίνηση τους αυτή θέλησαν να εκθέσουν στα μάτια του ελληνικού λαού τη Χρυσή Αυγή. Είπα και παραπάνω ότι ο καθένας από εμάς διαβάζοντας αυτή την επιστολή θα υποθέσει πως αυτή στάλθηκε από μέλη της Χρυσής Αυγής γιατί αυτό είναι και το πιο λογικό, μήπως λοιπόν κάποιοι θέλησαν να εκμεταλλευτούν αυτό ακριβώς; Το ότι δηλαδή οι πάντες θα πιστέψουν πως την επιστολή αυτή την έστειλε η Χρυσή Αυγή με αποτέλεσμα η παράταξη να εκτεθεί ανεπανόρθωτα στα μάτια των Ελλήνων.

Ας πούμε όμως πως ισχύει το πιο λογικό, πως δηλκαδή η επιστολή αυτή είναι της Χρυσής Αυγής κι ότι όντως σκοπεύουν να κάνουν πράξη όλα ΄σοα αναφέρουν στην επιστολή τους. Έχετε δει πολλές φορές τον δολοφόνο, τον ληστή, τον βιαστή, τον κάθε εγκληματία γενικά πριν διαπράξει το έγκλημα του να προειδοποιεί με επιτολής; Έχετε δει κανέναν να στέλνει επιστολή και να λέει πως αύριο θα κλέψει την τάδε τράπεζα, μεθαύριο θα σκοτώσει τον τάδε πολίτη κλπ;

Αφήστε που η Χρυσή Αυγή έτσι κι αλλιώς καμαρώνει για κάτι τέτοιες κινήσεις και ενέργειες της  κι αν ποτέ αποφάσιζε να στείλει μια τέτοια επιστολή θα το έκανε δημόσια, επώνυμα και μέσα σε πανηγυρικό κλίμα. Μη σας πω δηλαδή πως θα το έκανε και μέσω κάποιου εκ των βουλευτών της όπως κατά το παρελθόν έχει κάνει τόσα και τόσα. Βέβαια εκείνο που κατά την άποψη μου αποδεικνύει πως την επιστολή αυτή δεν την έστειλε η Χρυσή Αυγή αλλά κάποιο άλλο κολλημένο μυαλό είναι που όλοι, ακόμα και πολιτικές παρατάξεις έσπευσαν πριν καν διαβάσουν καλά την επιστολή να καταδικάσουν τη Χρυσή Αυγή κι από αυτό και μόνο φαίνεται πως εδώ υπάρχει κάτι το στημένο.

Όσο για την ίδια την επιστολή θεωρώ πως δεν υπάρχει ιδιαίτερα σοβαρός λόγος να ασχοληθούμε με το περιεχόμενο της και καλά θα κάνουν ορισμένα μέσα μαζικής ενημέρωσης να πάψουν να τρομοκρατούν τον κόσμο με τις διαστάσεις που δίνουν στο όλο θέμα. Ζούμε σε μια δημοκρατική χώρα όπου κυριαρχούν η ισονομία και η ισοπολιτεία κι αυτό το ξέρουν καλά και οι μουσουλμάνοι συμπολίτες μας. Απλά φοβάμαι πως για άλλη μια φορά κάποιοι και βρόμικες και επικίνδυνες παράλληλα μεθόδους προσπαθούν να τους στρέψουν εναντίων κάποιων. Πολύ γνωστή η συνταγή πλέον αλλά οι πολίτες έπαψαν να μασάνε.

Σ. Καραχότζα

 

Αυξάνονται οι μουσουλμάνοι που απορρίπτουν το μειονοτικό σχολείο

Ένα από τα θέματα που όσο και να τα αναλύσει κανείς πάντα θα έχει να πει και κάτι άλλο, πάντα θα βρίσκει κάτι να προσθέσει είναι η μειονοτική εκπαίδευση στη Θράκη, ένα ζήτημα για το οποίο τα τελευταία χρόνια έχουν ακουστεί πολλές γνώμες, έχουν γίνει αρκετές παρεμβάσεις αλλά η ουσία παραμένει η ίδια, εξακολουθεί δηλαδή η μειονοτική εκπαίδευση να καταδικάζει τα παιδιά των μουσουλμάνων στην αμάθεια και στην αγραμματοσύνη.

Το μόνο ευχάριστο που μπορεί κανείς να παρατηρήσει κατά την τελευταία δεκαετία είναι πως αυτό έχουν αρχίσει να το καταλαβαίνουν όλο και περισσότεροι μουσουλμάνοι οι οποίοι και απορρίπτουν το μειονοτικό δημοτικό σχολείο και στέλνουν πλέον τα παιδιά τους σε ελληνόφωνο. Αυτό φυσικά δεν είναι μια απλή γνώμη αλλά ένα απόλυτα τεκμηριωμένο στοιχείο αφού μόνο τον αριθμό των μουσουλμανοπαίδων που φοιτούν σε ελληνόφωνα δημοτικά σχολεία της Ξάνθης να δει κανείς θα καταλάβει πως πρόκειται για μια πραγματικότητα και όχι για μια απλή γνώμη.

Αυτή τη στιγμή οι μουσουλμάνοι μαθητές που φοιτούν σε ελληνόφωνα δημοτικά σχολεία της πόλης είναι μερικές εκατοντάδες και το ευχάριστο είναι πως χρόνο με το χρόνο ο αριθμός αυτός μεγαλώνει. Μάλιστα η αύξηση αυτή είναι τόσο μεγάλη ώστε να χρειαστεί παρέμβαση και ειδική οδηγία από τη διεύθυνση πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης Ξάνθης με βάση την οποία οι μουσουλμάνοι μαθητές που επιλέγουν το ελληνόφωνο σχολείο να μοιράζονται και στα 22 δημοτικά σχολεία της Ξάνθης έτσι ώστε να μην παρατηρηθεί το φαινόμενο μετατροπής ελληνόφωνων σχολείων σε μειονοτικά εξαιτίας της παρουσίας πολλών μουσουλμάνων, κάτι δηλαδή που σχεδόν έχει γίνει στο 1^ο δημοτικό σχολείο Ξάνθης.

Από την κατάσταση αυτή όμως και από την επιλογή ελληνόφωνων δημοτικών σχολείων από τόσους πολλούς μουσουλμάνους συμπολίτες μας βγαίνουν και ορισμένα χρήσιμα κατά την ταπεινή μου άποψη συμπεράσματα. Το πρώτο και κυριότερο κατά τη γνώμη μου συμπέρασμα που βγαίνει είναι πως το πρόγραμμα εκπαίδευσης μουσουλμανοπαίδων των Δραγώνα και Φραγκουδάκη έχει αποτύχει εντελώς αφού σε διαφορετική περίπτωση, αν δηλαδή ήταν ένα πετυχημένο πρόγραμμα, κανένας μουσουλμάνος δε θα είχε λόγο να επιλέξει το ελληνόφωνο δημοτικό σχολείο για το παιδί του. Κι όμως μιλάμε για ένα πρόγραμμα που στοίχισε πολλά χρήματα στο ελληνικό κράτος και που στην ουσία δεν πρόσφερε τίποτα στα παιδιά των μουσουλμάνων και το περίεργο είναι πως κάποιοι εξακολουθούν να λένε πως το εν λόγω πρόγραμμα έχει συμβάλει τα μέγιστα για την καλύτερη και πιο ολοκληρωμένη μόρφωση των μουσουλμανοπαίδων.

Ένα δεύτερο και εξίσου σημαντικό συμπέρασμα είναι η απόλυτη δικαίωση όλων εμάς που εδώ και χρόνια έχουμε ζητήσει με τον πλέον επίσημο τρόπο την ίδρυση ελληνόφωνων δημοτικών σχολείων αν όχι σε όλα τουλάχιστον σε κάποια από τα πομακοχώρια της ορεινής Ξάνθης. Αν υπήρχαν αυτά τα σχολεία οι μουσουλμάνοι γονείς της ορεινής Ξάνθης θα είχαν πραγματικά το δικαίωμα της επιλογής αναφορικά με το σχολείο των παιδιών τους και κυρίως εκείνοι που τελικά επιλέγουν το ελληνόφωνο, δε θα χρειαζόταν να μπουν στη διαδικασία είτε να μετακομίσουν στην πόλη είτε να πηγαινοφέρνουν σε καθημερινή βάση το παιδί τους σε δημοτικό σχολείο της πόλης.

Φυσικά αν στα πομακοχώρια υπήρχαν έστω μερικά ελληνόφωνα δημοτικά σχολεία είναι παραπάνω κι από σίγουρο πως θα ήταν πολύ περισσότεροι οι μουσουλμάνοι εκείνοι που θα απέρριπταν το μειονοτικό σχολείο και θα έστελναν τα παιδιά τους στο ελληνόφωνο. Ίσως βέβαια αυτό να μη γινόταν από την πρώτη χρονιά αλλά θα πρέπει εδώ να θυμίσω σε κάποιους το τι είχε γίνει με την ίδρυση των πρώτων γυμνασίων στα πομακοχώρια, τότε δηλαδή που ενώ τα πρώτα γυμνάσια στην ορεινή περιοχή ήταν σχεδόν άδεια διότι κανένας μουσουλμάνος δεν έστελνε στο γυμνάσιο το παιδί του και κυρίως αν ήταν κορίτσι τώρα τα γυμνάσια αυτά δεν επαρκούν για την κάλυψη τω ν αναγκών και χρειάζονται κι άλλα. Κάτι ανάλογο θα γινόταν και τώρα αν το ταλαίπωρο αυτό κράτος αποφάσιζε να ιδρύσει ελληνόφωνα δημοτικά σχολεία στα πομακοχώρια, από την αρχή δηλαδή θα έμεναν σχεδόν άδεια αλλά σε λίγα χρόνια δε θα έφταναν.

Η αλήθεια είναι πως ο Ευριπίδης Στυλιανίδης μαζί με τον Άγγελο Συρίγο επί κυβερνήσεως Κώστα Καραμανλή είχαν κάνει μια πολύ σημαντική προσπάθεια για την ίδρυση τεσσάρων ελληνόφωνων δημοτικών σχολείων σε ισάριθμα πομακοχώρια της ορεινής Ξάνθης αλλά η προσπάθεια αυτή δεν ολοκληρώθηκε ποτέ κυρίως επειδή δεν ήθελαν την ολοκλήρωση της οι τοπικές πολιτικές αρχές όπως για παράδειγμα η τότε νομαρχία και όχι μόνο. Γιατί οι ντόπιοι πολιτικοί δεν ήθελαν και δε θέλουν την ίδρυση ελληνόφωνων δημοτικών σχολείων στα πομακοχώρια; Μα φυσικά για να αποφύγουν το πολιτικό κόστος μιας και η πολιτική τους καριέρα εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από το τουρκικό προξενείο της Κομοτηνής το οποία φυσικά δεν επιθυμεί την ίδρυση ελληνόφωνων σχολείων σε περιοχές οι οποίες κατοικούνται από μουσουλμάνους.

Παρόλα αυτά και παρά την προσπάθεια που καταβάλουν ορισμένοι ώστε οι μουσουλμάνοι της περιοχής μας να μείνουν αμόρφωτοι, οι ίδιοι οι μουσουλμάνοι δίνουν τη δική τους απάντηση και πλέον είναι όλο και περισσότεροι εκείνοι που στρέφονται προς το ελληνόφωνο δημοτικό σχολείο. Σ’ αυτό φυσικά θέλω να πιστεύω πως συνέβαλα κι εγώ αφού ύστερα από δική μου (δημοσιογραφική) παρέμβαση, η διεύθυνση πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης Ξάνθης κάνει δεκτές τις εγγραφές μουσουλμανοπαίδων στα ελληνόφωνα δημοτικά της πόλης χωρίς να είναι απαραίτητο να προσκομίσουν διεύθυνση κατοικίας ή έστω φιλοξενίας μέσα στην πόλη. Να θυμίσω πως πριν από την παρέμβαση μου αυτή, για να γινόταν δεκτό ένα μουσουλμανόπαιδο σε ελληνόφωνο δημοτικό σχολείο της Ξάνθης έπρεπε να παρουσιάσει μια διεύθυνση μέσα στην πόλη στην οποία είτε κατοικεί είτε φιλοξενείται ενώ τώρα η προσκόμιση τέτοιου στοιχείου δεν είναι απαραίτητη και πλέον μπορεί το πάθε μουσουλμανόπαιδο, ακόμα κι αν ζει σε κάποιο από τα πομακοχώρια, να φοιτήσει σε ένα από τα ελληνόφωνα δημοτικά σχολεία της πόλης.

Στην παρέμβαση μου αυτή φυσικά δεν αναφέρθηκα για να περιαυτολογήσω αλλά για να γίνει ευρύτερα γνωστό στους μουσουλμάνους το ότι πλέον μπορούν να στείλουν το παιδί τους σε ελληνόφωνο δημοτικό σχολείο της Ξάνθης χωρίς να είναι απαραίτητο να ζουν μέσα στην πόλη. Όσο για τη μεταφορά του παιδιού τους από και προς το σχολείο, αυτή μπορεί να γίνεται μέσω των μαθητικών δρομολογίων χωρίς την παραμικρή επιβάρυνση των γονέων. Είναι μια από τις λίγες δυστυχώς σωστές κινήσεις της ελληνικής πολιτείας η οποία από τη στιγμή που δεν παρέχει ελληνόφωνα δημοτικά σχολεία στους μουσουλμάνους στον τόπο διαμονής τους, φροντίζει τουλάχιστον να μεταφέρει τα μουσουλμανόπαιδα με κρατικά έξοδα εκεί όπου υπάρχουν τέτοια σχολεία. Από το τίποτα κάτι είναι κι αυτό.

Σ. Καραχότζα